Από μικρή σημείωνα λέξεις με ξύλινο μολύβι faber castell No. 2 Rafael , σε περιθώρια βιβλίων. Ακόμα και σε τετράδια, στο περιθώριο σημείωνα. Σημείωνα παντού, πάντα με μολύβι , μέχρι να χαθεί η μύτη του, μέχρι να ησυχάσει η σκέψη μου απ όλα τα φωνήεντα και σύμφωνα. Ακόμα και τώρα σημειώσεις κρατώ. Οι προτάσεις που φτιάχνω έχουν διάρκεια ίση με αυτή της εισπνοής, εκπνοής. Θα ήθελα όλα να ξεκινούν με το «Μια φορά και έναν καιρό» και να τελειώνουν με το «Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».Όπως στα παραμύθια. Αλλά όταν γράφεις σε περιθώρια, δεν έχεις πολύ χώρο για προλόγους και επιλόγους και όλο το παραμύθι χωρά σε λίγες λέξεις. Γόμα δεν χρησιμοποιούσα ποτέ -όχι γιατί ήταν όλα σωστά γραμμένα - αλλά γιατί όπως και στην πραγματική ζωή δεν ξεγράφεις ό,τι γράφεις.
Ακόμα και σήμερα κρατώ σημειώσεις παντού. Μπορεί να πέσετε πάνω σε σημειώσεις μου, διαβάζοντας ένα ξεχασμένο περιοδικό μέσα σ’ένα λεωφορείο ή στο περιθώριο ενός εισιτηρίου κινηματογράφου, ξεχασμένο πάνω στην θέση.
Απολαμβάνω πραγματικά να αφήνω τα σύμφωνα και τα φωνήεντα ελεύθερα. Δεν ασφυκτιούν μέσα σ΄ένα συρτάρι, δεν περιορίζονται σε αριθμημένες σελίδες, δεν φυλακίζονται από το save as. Υπάρχουν φορές που μετά από καιρό, ανοίγω ένα βιβλίο, που θέλω να ξαναδιαβάσω και έρχομαι αντιμέτωπη με τα περιθώρια των παιδικών-εφηβικών μου χρόνων.
Είναι η πρώτη φορά που μπροστά μου έχω μία ολόκληρη λευκή σελίδα να γεμίσω και καμιά φορά φοβάμαι ότι θα ενώσετε τις προτάσεις και θα εμφανιστώ, σαν εκείνα τα κουίζ που ενώνοντας τις τελείες σχημάτιζες εικόνες . Θα ήθελα να εξακολουθώ να γράφω με το faber castell μου για όσο κρατάει η μύτη του και ιδανικά θα ήθελα να γράφω παραμύθια για μικρά παιδιά ελπίζοντας να έχουν πάντα ένα χέρι να τους χαϊδεύει το κεφάλι λίγο πριν αποκοιμηθούν. Είναι πιο σημαντικό από τις όμορφες λέξεις . Είναι εκείνο το σημείο που η ζωή ξεπερνά την όποια γραφή αφήνοντάς την στο περιθώριο. Εκεί που έγραφα μικρή. Θυμάστε?
το κορίτσι που φοβάται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου