αΓΑπημένο Μου ημερολόγιο.

Χθες, συνάντησα την Μαριλού. Αγκαλιαστήκαμε για πολλά λεπτά. Μου αρέσει που όταν την συναντάω, μετά από καιρό,  καταλαβαίνω πόσο μου έχει λείψει και ταυτόχρονα μου αρέσει που δεν χρειάζεται να δώσουμε καμία αιτιολογία για την εξαφάνισή μας. Μου αρέσει που όταν λέμε ευχάριστα νέα χαμογελάνε κυρίως τα μάτια μας και αν ήμασταν γάτες θα χαμογελούσαν τα μουστάκια μας. Και όταν λέμε δυσάρεστα, ανάβουμε και οι 2 ταυτόχρονα τσιγάρο και πίνουμε τον καφέ πιο αργά. Χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί. Μου αρέσει που ακούμε η μία την άλλη και δεν δίνουμε πια συμβουλές. Απλά ακούμε. Συμβουλές δίνουν μόνο οι μεγάλοι. Μου αρέσει που πάντα αργούμε στο ραντεβού μας και οι 2 και που τελικά φτάνουμε την ίδια ώρα. Φοράει ακόμα κομψά κοριτσίστικα παπούτσια και κρατάει πολύχρωμες τσάντες ακόμα και αν δεν ταιριάζουν με το υπόλοιπο σύνολο. Μου αρέσει που όταν χωρίζουμε, δεν δίνουμε υποσχέσεις συνάντησης για την επόμενη φορά ούτε υπενθυμίζουμε η μία στην άλλη πόση αγάπη έχει η φιλία μας .

Καθώς απομακρύνεται, την κοιτάω πάντα και εκείνη βάζει τα ακουστικά στα αυτιά της γυρνάει και με χαιρετά. Πάντα με μουσική στ αυτιά της. Και γώ απομακρύνομαι με όλα τα τεύχη free press που μου έχει μαζέψει, επειδή δεν κατεβαίνω πια συχνά στην πόλη. Και η τσάντα που έχει βάλει τα τεύχη που έχω χάσει, είναι βαρυά και την κουβαλάει πάντα όταν είναι να συναντηθούμε και πάντα,  πριν μου τα δώσει με ρωτά αν τα θέλω. Και πάντα της απαντώ «ναι» ακόμα και τις φορές που δεν τα θέλω γιατί σκέφτομαι ότι μαζεύει τα τεύχη για μένα και κουβαλάει αυτό το βάρος από το πρωί που ξεκινά για την δουλειά της. Και γιατί το κάνει χωρίς να θεωρεί δεδομένο ότι θα τα πάρω, αφού με ρωτά αν τα χρειάζομαι αλλιώς να τα πάει στην ανακύκλωση. Μέσα σε αυτή την τσάντα στην ερώτησή της και στο «ναι» μου, βρίσκεται ένα μέρος της φιλίας μας.

Χθες επίσης, αγόρασα φράουλες. Μου αρέσουν οι φράουλες. Μου αρέσει να βάφω τα χείλη μου με το ζουμί τους. Το κάνω και με τα κεράσια αλλά δεν είναι ακόμα η εποχή τους. Τα κεράσια τα κάνω και σκουλαρίκια.

Ο λόφος που μένω είναι καταπράσινος. Έχει γεμίσει κίτρινες μαργαρίτες. Μπορείς να παίξεις άπειρες φορές το «μ αγαπά δεν μ αγαπά» με τα κίτρινα πέταλά τους. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί λένε ότι το κίτρινο είναι το χρώμα του μίσους. Αυτές οι κίτρινες μαργαρίτες καταλήγουν τελικά  στο «Μ αγαπά».

Κρατάω στα χέρια μου ένα εισιτήριο ταξίδι και είμαι χαρούμενη. Και αυτή την χαρά δεν θα την φορτώσω με άλλες λέξεις. Θα την αφήσω ανάλαφρη να μοιάζει με εκείνη την αίσθηση που έχουμε στο στομάχι κατά την απογείωση.

Ήπιαμε ένα μπαλόνι και μετά λέγαμε τα πιο σημαντικά πράγματα με αστεία φωνή. Το ήλιον είναι ευγενές αέριο και ελαφρύτερο από το υδρογόνο. Το βράδυ σκεφτόμουν πως αν κάποτε χωρίσουμε θα ήθελα να πούμε τις λέξεις χωρισμού έχοντας πιει ήλιον και έτσι να παραμείνουμε ευγενείς ανάλαφροι και χαμογελαστοί.

Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι συγκινούμαι εύκολα και με τις χαρές και με τις λύπες. Να δεις που θα έχει απελευθερωθεί κάποιο από τα 5 chakras μου και άντε να το συμμαζέψεις.

Χθες άκουσα μετά από καιρό την λέξη «κουταμάρα». Χαμογέλασα στον κύριο που την είπε. Είναι αστεία λέξη.

Θέλω να πάρω έναν μαρκαδόρο και να γράψω πάνω στα μαξιλάρια μας το κοινό μας όνειρο και να κοιμόμαστε πάνω στις λέξεις του κάθε βράδυ. Μου αρέσει πολύ σαν ιδέα. Το πρωί , λέει το σχέδιο, να ξυπνήσουμε και να έχουμε γράμματα από το όνειρό μας στα μάγουλά μας.

Μου αρέσουν πολύ τα φορέματα εδώ:

http://lacasitadewendyshop.com/index.php?opc=productos&pag=2&categoria=15

Το Ψυγείο είναι γεμάτο χρωματιστά post it. Η μνήμη μου σε χρωματιστά χαρτάκια. Έτσι όλα όσα πρέπει να γίνουν φαίνονται πιο εύκολα. Κόλλησα και την συνταγή σπιτικής μερέντας που μου έστειλε η Ελίνα. Κάθε φορά που έρχεται ένα φάκελο από την Ελίνα έχει πάντα μία μικρή έκπληξη μέσα. Μπορεί και ομορφαίνει τα πιο συνηθισμένα.

Σκόρπιες σκέψεις.

 Το κορίτσι που φοβάται.