Τις νύχτες μένω ξύπνια ως το πρωί.

"Παιδί μου,λέει η γιαγιά,θα σου δώσω συμβουλές. Σε λίγα χρόνια θα γίνεις δεσποινίς οικογενείας, κοτζάμ όνομα, όχι αστεία. Από δεσποινίς θα γίνεις και κυρία. Κι έτσι που θα ’σαι κυρία, θα γνωριστείς με κυρίους που θα σε θέλουν για κυρία. Μια κυρία της σειράς σου δεν πρέπει να ’χει και πολύ μυαλό – πειράζει τους κυρίους. Όταν ένας κύριος σου μιλάει, τα μάτια χαμηλά, ν’ ακούς, να μη μιλάς. Κοίτα το παρκέ ή το πέτο του κυρίου, ώσπου να ’ρθει η σειρά σου.Όταν ο κύριος σε πάρει για κυρία, βάλει την πιτζάμα του κι εσύ τη νυχτικιά σου, μείνει όρθιος και γυμνός κι έπειτα από πάνω σου, μη δείξεις ποτέ ότι σου αρέσει, να φανταστείς πως κεντάς μέσα στο σαλόνι σταυροβελονιά με κύκνους και παγόνια. Αν σ’ αρέσει τόσο που δεν μπορείς να βαστηχτείς, κάνε πως πονάει η κοιλιά σου. Αν μούγκριζες, ο κύριος θα σε χώριζε, και με το όνομα που έχεις και τη θέση σου θα ήταν φοβερό.Πάντα να φαίνεσαι σαν να είσαι στο σαλόνι: Να πίνεις τσάι ή να μιλάς για τα φτωχά παιδιά, και θα ’σαι μια κυρία καθώς πρέπει.Τρέχω κάτω στη Φανή.
Παιδί μου, λέει η Φανή, «μάθε το χάδι. Τη νύχτα μάθε τα μυστικά κάτω απ’ το σεντόνι, άνοιξε τα πόδια σου κι άφησε τ’ αστράκια και τις καταιγίδες να μπουν στα σωθικά σου. Μάθε τη θάλασσα, τους ποταμούς, τα μέλια και τις αγωνίες. Μάθε το σώμα σου, να το πιάνεις, να το σφίγγεις, να το κεντάς, να το ποτίζεις και να το φιλάς. Μάθε να το πιάνεις, να μουγκρίζεις, να κλαις και να γελάς, μάθε τα μυστικά κάτω απ’ το σεντόνι».

Τις νύχτες μένω ξύπνια ως το πρωί. Ποτέ δεν μ’ άρεσε η σταυροβελονιά. Κι ώσπου να γίνω κυρία καθώς πρέπει, έχω καιρό "( απόσπασμα απο το μυθιστόρημα η Κασσάνδρα και ο Λύκος- Μαργαρίτα Καραπάνου).

Η Μαργαρίτα Καραπάνου, είναι ένας από τους λόγους που απολαμβάνω την ανάγνωση.

Γεννήθηκε στην Αθήνα , το 1946 και μέχρι το Δεκέμβριο του 2008 που απεβίωσε απο πνευμονοπάθεια , νομίζω ότι δεν μεγάλωσε ποτέ. Για μένα η Μαργαρίτα Καραπάνου είναι και οι 5 αισθήσεις μαζί που δεν αποστειρώθηκαν ποτέ καθ όλη την διάρκεια του συγγραφικού της έργου.Παθιασμένη η ίδια , παθιασμένη και η γραφή της.

Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος» κυκλοφόρησε το 1978. Το δεύτερο, «Ο Υπνοβάτης», τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ξένου μυθιστορήματος στη Γαλλία το 1988. Βιβλία της έχουν εκδοθεί σε διάφορες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ολανδία και το Ισραήλ (πηγή wikipedia).

Λίγες ημέρες πριν τον θάνατό της, κυκλοφόρησαν τα δύο τελευταία της αυτοβιογραφικά βιβλία. Το «Δε μ' αγαπάς. Μ' αγαπάς» στο οποίο περιλαμβάνονται 117 γράμματα που της έστειλε η μητέρα της από το Παρίσι και το «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη», στο οποίο περιέχεται τα ημερολόγιο που τηρούσε από ηλικία δεκατριών έως τριάντα τριών ετών.

Η Καραπάνου δεν φοβόταν να εκτεθεί.Τα δύο τελευταία της βιβλία λόγω του αυτοβιογραφικού τους χαρακτήρα ήταν σαν οι τελείες στα αποσιωπητικά της ζωής της. 
Σα να έκλεινε ανοιχτούς λογαριασμούς. 

Μυθιστορήματα

• Η Κασσάνδρα και ο Λύκος. 1976. Ερμής. 1997. Καστανιώτης. 
• Ο υπνοβάτης. 1985. Ερμής. 1997. Καστανιώτης.
• Rien ne va plus. Ερμής. 1991.
• Ναι. 1999. Ωκεανίδα.
• Lee και Lou. 2003. Ωκεανίδα.
• Μαμά. 2004. Ωκεανίδα.

Βιογραφικά

• Μήπως;. 2006. Ωκεανίδα.  (δημόσια εξομολόγηση με τη καθηγήτρια Ψυχολογίας Φωτεινή Τσαλίκογλου)
• Δε μ' αγαπάς. Μ' αγαπάς. 2008. Ωκεανίδα.
• Η ζωή είναι αγρίως απίθανη. 2008. Ωκεανίδα.

Συμμετοχές σε ανθολογίες

• Harper's Anthology, Bitches and sad Iadies. Νέα Υόρκη. 1975.
• Alberto Manguel, The gates af Paradise. The Anthology of Erotic short fiction. Τορόντο. 1993.

Το κορίτσι που φοβάται.